Niet goed genoeg

Bijna een jaar in functie. Weer een moment om in de spiegel te kijken. Hoe is het gegaan, wat vind ik ervan, is het leuk, is het moeilijk, …

Bril 1: Het hele programma ICT is flink doorgespit, veranderd, uitgebreid. Er zijn projecten op gang gebracht, er is vooruitgang geboekt. In vergelijking met de andere programma’s zijn we goed op dreef. En daar heb ik mijn steentje aan bijgedragen.
Bril 2: Wat een K-klus. Wat een belachelijke hoeveelheid tijd ben ik kwijt geweest aan cijfertjes, planninkjes, overzichtjes, formatjes, …
Bril 3: Wat een rijkdom aan invalshoeken. Elk uur ben je wel met wat anders bezig. En de prille ontwikkeling in samenwerking, zoals met de bieb, of bij ICTOS rond projectmatig/excellent werken. Prachtig.
Bril 4: Het schiet allemaal voor geen meter op. Als het niet trekken aan een dood paard is, dan is het toch zeker aan een kreupel paard. En ik weet niet wat ik met een kreupel paard aan moet. Trekken? Maar kan niet te hard. Lokken zodat ie gaat bewegen? Na een tijdje is het lokaas wel op. Verzorgen? Aardig, maar dan blijft ie lekker zitten waar die zit.

Zo kan ik om en om een positieve en een negatieve bril opzetten. Afhankelijk van mijn stemming. Maar die slaat dit jaar nogal eens om. Heb het ook veel te druk gehad. Vreemd genoeg vooral buiten het werk. De goede voornemens voor 2007 om daar wat aan te doen heb ik al in gang gezet.

Maar dan nu zonder bril in de spiegel kijken. Simpelweg: hoe voelt het, terugkijkend op het eerste jaar? Dan komt het zinnetje naar boven: “Niet goed genoeg”. Er moet meer uit te halen zijn, zowel voor mijzelf als voor de hogeschool. Er is nog tijd. One year down, two to go.

Drie maal op pad

Ik had het pas vlak van tevoren door: 3 dagen achter elkaar moest ik op pad (nou ja, vrijdagmiddag, maandag en dinsdag, dus nog wel een weekend ertussen). Afspraken met ander hoger onderwijs. Allemaal in Utrecht. Kostbare tijd? In ieder geval ruim de gelegenheid om weer van de NS-flow gebruiken te maken (zie eerdere blog). Bijlezen, wat zaken uitwerken op mijn trouwe aldi-laptop, waarmee ik flink afsteek tegen de apple’s en de dell’s. Maar vooral even de tijd om alles weer op een rijtje te zetten en met wat meer helicopterview te bekijken.
Maar goed, over de 3 bijeenkomsten zelf.

Dag 1. De eerste was van de stuurgroep E-merge. Dat staat altijd garant voor een groep bevlogen mensen bij elkaar, maar die bevliegen dan soms wel veel. Dat is ook de kracht van E-merge denk ik. De wil om er samen wat van te maken. UM en Zuyd zitten daar wat anders in nu is aangegeven dat die 2 vanaf medio 2007 alleen op projectbasis in E-merge zullen participeren. Het verloop van de bijeenkomst bevestigt voor mij dat dat een goede koers is. Niks mis met Emerge, niks mis met Zuyd, maar elk heeft aan een ander type samenwerking behoefte.
Verder ‘leuk’ om te zien hoe er met het programmamanagement geworsteld wordt. Dezelfde problematiek als bij een lokale instelling, maar dan wellicht nog wat uitvergroot: hoe zorgen we dat uren gedeclareerd worden, hoe houden we een samenhangende set aan projecten, hoe zorgen we de projecten daadwerkelijk starten, hoe zorgen we dat projecten ook rapporteren en communiceren.
Ik heb overal in meegedacht alsof Zuyd nog gewoon blijft participeren. Alleen op het laatst aangegeven – toen men een afspraak wilde maken over een beleidsbijeenkomst m.b.t. de periode na medio 2007 - dat dat dan wellicht beter kan zonder Zuyd (en UM). We zijn welkom, maar ik denk dat het goed is als de 4 hun eigen koers gaan bepalen en we separaat kijken waar we iets samen kunnen doen.

Dag 2. Spannend, want de NS heeft een nieuwe dienstregeling. Ik pak voor de zekerheid een trein van een half uurtje eerder, maar het blijkt niet nodig te zijn, de reis gaat als een trein. De bijeenkomst van vandaag: OAO over o.a. SOA. Osiris Architectuur Overleg over onder andere Service Oriented Architecture. De 3e keer dat deze groep bijeen komt. Weer vraag ik mij van tevoren af of ik hier wel heen moet. Maar dat komt vooral omdat er al zoveel Osiris-gremia zijn. Een aantal moeten we toch in elkaar kunnen schuiven. Daar hebben we weer een aparte bijeenkomst voor, binnenkort in Maastricht (ha, kunnen de anderen ook eens de NS-flow beleven).
Ik zie in de overzichten dat wij het verst met SOA zijn. Nu ja, wij zijn net begonnen, sommige anderen nog net niet. Osiris-leverancier PSB laat zien dat ze een kleine functionaliteit binnen Osiris om hebben gezet naar SOA-werkwijze. Lekker, op veel andere plaatsen wordt er over gesproken, hier gaan we het gewoon doen.
Zijdelings pak ik ook op dat weer een instelling van ELO-gedachte afstapt en naar een portal-achtige constructie met lossen el-componenten gaat (lees Sharepoint).

Dag 3. Te vroeg gejuicht over de NS? Deze dag zowel op de heen als de terugreis vertraging. Een defecte trein op het spoor en een aanrijding. Discussies over de schuldvraag schieten door mijn hoofd, maar dat lijkt me niet iets voor deze blog. Deze dag is er een PCP-bijeenkomst (Platform Contact Personen, overleg structuur van Surf) voor zowel de PCP-ers van Platform ICT&Onderwijs als die van Platform ICT&Organisatie. Dan kunnen die een keer samen over de aansluiting van de 2 domeinen praten. Ik praat met mijzelf, want ik ben PCP-er van beide platforms. Nou moet ik zeggen dat ik aan die rol bij ICT&Organisatie nog 0,0 tijd heb besteed. Ook omdat ze tot nu toe nog geen bijeenkomsten hebben belegd voor PCP-ers. Dat wil helemaal niet zeggen dat dit platform niet actief is. Integendeel, belangrijke thema’s worden behandeld, zoals studielink, leerrechten, SIS-en, U&I.
ICT&Onderwijs heeft vaker bijeenkomsten, en die zijn best nuttig als ingang naar allerlei activiteiten van Surf en niet te vergeten het Nationaal Actieplan (subsidiestroom).
Het is een dagje met wat netwerken en signaaltjes oppakken. Verder is de rode draad (daar is ie weer) SOA. De gemiddelde mening is dat we toch echt naar SOA toe moeten maar dat we vooral niet moeten denken dat dat zo gepiept is. Kortom, we kunnen nog jaren vooruit met lekker kletsen over wat SOA nu precies wel en niet kan betekenen. Surf kennende zullen ze zowel het abstracte verhaal als concrete toepassingen ondersteunen. Alleen hoe? Dat moet nog blijken.

De spagaat

Innovatie kost geld, maar daarvoor krijg je dingen terug die je eerst niet had of niet kon doen. Omdat je het dan beter kan doen, presteer je als organisatie beter, heb je meer en tevredener klanten, en gaat het je financieel dan ook goed.
Op een dergelijke wijze werkt het vaak. In hogeschool-land moet de financiele broekriem echter steeds strakker worden aangetrokken en wordt de druk opgevoerd om met innovatie directer tot besparing te komen. Ik heb daar vast al eens eerder over geblogd, maar innovatie in het ict-programma is maar zelden gericht op dit soort efficiency winst.

Zijn het dan tegengestelde krachten, innovatie en besparing? Nee dat nou ook weer niet, maar ik vind het wel moeilijk om die 2 zaken goed te combineren.

Wat is een goede weg: simpelweg minder aan ict uitgeven? Dan maar wat pakketten met minder functionaliteit, maar goed genoeg voor de bulk en eenvoudiger in te voeren? Of juist de innovatie sterker benadrukken en de organisatie voor hardere keuzes stellen? Uitvergroot voorbeeld: we hebben blackboard, dus : beste faculteit je mag niet meer zoveel aan docenten uit te geven want de studenten kunnen al veel zelf tot zich nemen.

Daar kun je nog wel een tijdje over blijven discussieren. Het goede van deze innovatie versus besparing discussie is echter dát het nu een gespreksonderwerp is. Er was al wel contact over welke ICT ontwikkelingen en projecten gestart zouden worden, maar het was allemaal nogal vrijblijvend. Nu wordt toch een andere discussie als daaraan direct gekoppeld is dat daarmee uitgaven en/of besparingen gemoeid zijn. En dan bedoel ik niet op centraal niveau, maar juist in de wisselwerking met decentraal. Zo ontstaat er een groter kostenbewustzijn.

... maar het liefst heb ik toch een pot geld met als doel dat de dingen beter worden, en niet als doel om het goedkoper te maken.

Onderwijsdagen, mozes en de berg

Jaarlijks zijn er de Surf Onderwijsdagen. Afgelopen dagen was ik voor de 2e keer erbij. Vorig jaar stond alles in het teken van Gaming en de Netgeneration. Ik was toen nog niet in m'n huidige functie, maar wist al wel dat ik die zou gaan bekeleden. Het was voor mij een complete onderdompeling in alles wat ons op ICT&Onderwijs gebied te wachten staat.

Dit jaar was het inhoudelijk allemaal iets minder spectaculair. Allemaal nog steeds erg interessant en nuttig, maar er voelde iets toch niet zo goed. Ik merkte dat ik nu al een beetje blasé rondliep. Ik wist het allemaal eigenlijk al wel. Het heeft ook iets frustrerends al die verhalen. Het zijn vaak succes-verhalen. Maar dan hadden ze de omstandigheden ook wel mee, bijv. een klein insitituut dat lekker slagvaardig kan zijn, of een pot van 10 miljoen dollar (ja, dan kan ik het ook). Of het zijn verhalen over de verre toekomst: tuurlijk, moet je mee bezig zijn, maar je wil ook morgen op je werk weer iets tastbaars bereiken.

Wat nog erger was: ik kende er heel erg veel mensen. Ik ben echt niet zo'n geweldige netwerker, dus dat betekent dat het een vaste kliek is van ICTO-mensen, terwijl het (ook) de docenten zouden moeten zijn die hiernaartoe komen. Maar als Mozes niet naar de berg komt... Vorig jaar werd ook al geopperd dat we best een vergelijkbaar iets voor de Zuyd-gemeenschap zouden kunnen organiseren. Niet van gekomen, alleen wat studenten ondersteund bij een klein seminar. Nu maar doorzetten dan! Ik heb de datum al geprikt: 18 april 2007. De conferentie heet "ICT @ Zuyd: Get Together". Zo, het begin is er.

Alles moet standaard

Dit onderwerp moest er een keer van komen: standaardisatie. Ik werd getriggered door het ICT-Governance congres bij de UM waar ik vorige week ben geweest. Daar kwam de beroemde standaardisatie-discussie menigmaal op tafel.

Overigens, ICT-Governance is zo’n kreet die heel stoer staat, maar waarvan je je vast afvraagt: wat is dat nou precies? We hebben in de ICT vaak begrippen die niet zo heel erg duidelijk zijn, maar waar we met z’n allen dan toch over praten (meestal langs elkaar heen). Dit is er een van. Kleine poging: het heeft iets te maken met het op heldere manier in banen leiden van wat je met ICT doet, zodat het goed is afgestemd op wat er in een organisatie gebeurt, van operationeel tot strategisch niveau. Als dat lukt heb je een goeie Busines-ICT Alignment. Goed, kijk maar op wikipedia.

Terug naar de titel. Alles moet standaard. Klinkt wat extreem, maar nuanceren doen we later wel. Wat een feit is is dat standaardisatie steeds meer geaccepteerd wordt. Ik kan me nog wel de discussies herinneren dat mensen in een organisatie toch echt wel vonden dat zij een speciale computer nodig hadden. Dat is bijna nergens meer een issue. Hetzelfde begint te gelden voor applicaties. Waarom in een bedrijf 10 verschillende als het ook met 1 kan?

Voor een deel komt de positievere houding t.o.v. standaards omdat men de nadelen van diversiteit wel inziet. Het komt natuurlijk ook omdat ICT-oplossingen steeds breder inzetbaar zijn.

Maar het komt denk ik vooral omdat men inziet dat ICT weliswaar randvoorwaardelijk is om je werk te doen, maar uiteindelijk het verschil niet maakt. Het gaat erom wát je er mee doet. Als je tegenwoordig nog roept dat standaardisatie je in een keurslijf duwt, dan behoor je tot een uitstervend ras. Een zwak excuus om te verbergen dat je zelf het verschil niet kunt maken.

Nou ging een CvB-lid (van een andere hogeschool) op het congres nog een stapje verder dan ICT-standaardisatie, met de woorden: we moeten het hele primaire proces standaardiseren. Minstens landelijk. Dat klinkt dan toch wel weer eng, bemerkte ik. Maar er zit wel wat in. Zouden studenten geïnteresseerd zijn in hoe het primaire proces is ingericht? Denk het niet. Ze willen dat het goed wordt uitgevoerd en dat ze door deskundige mensen worden begeleid. Voer voor weer jaren discussie in ieder geval.

Terug naar ICT-standaardisatie: ik zou het nog even nuanceren. Je moet altijd kijken waar de grenzen van de standaardisatie zijn. Bijvoorbeeld, idealiter zou elke student dezelfde laptop kopen om mee naar school te nemen, maar het gaat ver om zo’n standaard op te leggen. Gelukkig worden in de markt ook standaards toegepast, zodat alles steeds beter met elkaar interconnecteert. En natuurlijk moet je niet per definitie standaardiseren. Je moet het wel als uitgangspunt nemen, met het motto dat veel mensen hanteren: standaardiseren op de achtergrond geeft vrijheid op de voorgrond.

O jee, geld beschikbaar

Ik was er even tussenuit, onder meer voor een korte welverdiende (ahem) vakantie, maar ik werd er al op aangesproken waar mijn blogjes bleven. Dus weer aan de bak.

De vorige post ging over te weinig geld. Deze gaat over te veel geld.

Onlangs werd bekend dat er subsidiegeld beschikbaar kwam voor een project van een groot aantal instellingen, waaronder Zuyd.

Nou, mooi toch?!

Subsidieverstrekkers schijnen er echter genoegen in te scheppen zo laat mogelijk kenbaar te maken waar je aan moet voldoen om de subsidie te krijgen en als je het dan hebt, dan moet je ook meteen van start. Alsof we met z'n allen constant in de wacht staan om direct aan de slag te gaan. Gevolg: partijen krijgen het niet gemobiliseerd en moeten weer afhaken.

Ik heb het hier dan met name over de situatie met nationale subsidies, waar je met veel partijen op inschrijft. Vaak wordt dit door 1 of enkele partijen getrokken. Die zijn dan ook vaak wel voorbereid op de uitvoering. Opvallend vaak betreft het een universiteit. Ik denk wel eens dat je bij een universiteit lekker de hele dag kunt doen wat je wilt, terwijl je in het hbo vast zit aan allerlei onderwijs activiteiten. Maar misschien is dat wat overdreven.

Het gaat trouwens niet alleen om subsidiegelden. Ook als er intern gelden beschikbaar komen hebben we wel eens de reactie om te zeggen: ja maar, ik heb helemaal geen tijd om dat geld uit te geven.

Is dat zo ... of organiseren we het verkeerd?

Duveltjes die niet uit doosjes komen

Duveltjes. Onverwachte dingen die opeens boven komen. Meestal geen leuke. Daar had ik er nogal wat van de afgelopen tijd. Extra kosten hiervoor, een onbekende toezegging uit verleden daarvoor, een tegenvaller zus, een misvatting zo. Als je veel met projecten doet, dan weet je dat er duveltjes uit doosjes kunnen komen. In een project doe je immers niet-routinematige zaken, dus dan weet je dat er een aantal onbekende factoren kunnen opduiken.

Maar deze duveltjes zijn erger. Die komen eigenlijk niet uit doosjes. Ze waren er al, maar ze zijn genegeerd. Typerend voorbeeld: een project kost X. Maar er is Y beschikbaar. En uiteraard: Y is kleiner dan X. Wat doen we dan in hogeschoolland? We gaan toch met Y proberen om het project te doen. Op een gegeven moment blijkt dat het project in de problemen zit. Goh, wat een verassing! We vragen X-Y euro aan om het toch tot een goed einde te brengen. Intussen ziojn we al flink oververhit.

Natuurlijk zit er altijd spanning tussen geldgever en geldvrager. Zeker als het ook nog eens indirecte geldstromen betreft: projecten die centraal gedaan worden ten behoeve van het geheel. Maar de onderdelen van het geheel betalen daar niet direct voor maar 'via afroming'.

Neemt niet weg dat we elkaar niet voor de gek moeten houden. Gerelateerd aan het voorbeeld: is er minder geld beschikbaar dan moet je een maatregel nemen. Misschien vind je een creatieve oplossing, maar anders moet je iets bijstellen: de projectdoelstellingen lager leggen, het project uitsmeren over langere tijd zodat de last dan gespreid wordt, alleen een eerste stap van het project doen en pas dan met de verkregen inzichten in kosten/baten beslissen over vervolg, etc.

ICiT

Afgelopen weken met begrotingstoestanden bezig geweest en nog flink verkouden ook. Dus bloggen was er ff bij ingeschoten. Maar nu weer wat leuks te melden.

Vrijdag hadden we de eerste bijeenkomst van ICiT. ICiT (spreek uit I See It) is een studentenpanel dat mee gaat denken over de ontwikkeling van de ICT op de hogeschool. Het bleek een leuke groep positief-kritische studenten te zijn. Er kwamen zaken aan de orde die nu ergernis wekken. Met name over mail (schoolaccounts, kleine mailboxes, veel 'legitieme spam'). Een hele lijst van de "ICT-needs van de student" werd opgesteld incl. een oordeel over wat er wel/niet aan schortte. En er werd gekeken naar de toekomst, hoe ze dan denken ICT te gebruiken.

Sommige zaken waren bekend, maar ook dan was het goed om toch weer eens te horen hoe die beleefd werden. Ook was het volgende opvallend: in mijn functie word je veel geconfronteerd met allerlei moderne opvattingen: veel gaming in het onderwijs, veel on-line samenwerken, veel chatten, alles multimedia, virtuele sociale netwerken. De ICiT-groep bleek daar veel conservatiever over te denken en pleiten voor een gezonde mix van real life en virtuele ontmoetingen. Misschien speelt een rol dat zij nog net niet de echte digital natives zijn. Natuurlijk chatten ze, maar 'slechts' met hooguit 3 tegelijkertijd. De tieners die met MSN in de wieg geboren zijn houden er al gauw 15 chatsessies parallel op na. Of heeft dat meer met hun leeftijdsfase te maken?

Al met al nu al blij met de totstandkoming van dit panel. Daar gaan we zeker nog meer nut en plezier van hebben.

ICT-kampen, niet verslikken in een Apple!

De niet ICT-ers weten het misschien niet, maar de wereld is verdeeld in kampen. Zo heb je het Unix-kamp en het Windows-kamp. Ik zal het maar meteen toegeven: ik hoor tot het Unix-kamp. Ik ben dus een overspelige, want in mijn werk draait het toch allemaal erg om Windows. Maar ja, ik ben nou eenmaal van oorsprong in de ICT opgevoed met Unix en dat raak je niet meer kwijt.
Een andere tweedeling is die van het Apple-kamp versus het PC-kamp (wat eigenlijk ook gewoon het Windows-kamp is). In het kunstonderwijs, zoals bij de ABK, komt die clash wel erg hard aan. Daar geldt: Apple rules. Logisch, want het hele werkveld werkt daarmee en terecht; Apples zijn daar nog altijd het meest geschikt voor. So what? Sommige opleidingen hebben ziekenhuisbedden nodig, andere een meetlab, en bij de kunsten hebben ze Apples?!
Het probleem is dat de Apples niet een afgeschermde leeromgeving vormen. Er wordt daarmee ook op de gewone ICT-voorzieningen van de hogeschool aangesloten. En die zijn gericht op Windows.
Dat gaat niet vanzelf goed. Een gesprek bij de ABK heeft hopelijk een nieuw traject gestart om deze werelden bijeen te brengen. De kampen zullen kampen blijven, maar contact moet mogelijk zijn. Mijn zwager (uit het Apple-kamp) heeft een eigen bedrijfje waarin zijn vrouw (uit het Windows-kamp) meewerkt. Een Apple en een Windows-PC op 1 werkkamer. Het huwelijk lijkt hier niet onder te lijden.
En als ik moest kiezen tussen het Apple- en het PC-kamp? Nou, laat ik sommige dingen maar voor mezelf houden.

Doelpunt is weg

Er hangt een doelpunt in de lucht, blogte ik ergens in mei. En dat moest dan wel dit najaar gescoord gaan worden, anders was het momentum weg. Deze beeldspraak is door anderen overgenomen. En toch ... ik denk niet dat het doelpunt gescoord gaat worden. Het is namelijk de verkeerde beeldspraak, het suggereert een groots moment, een plotselinge verandering: "nu staan we er anders voor!"
In mijn enthousiasme dacht ik dat het zo zou moeten gaan. Maar zo werkt het niet. De verandering is een afslag die we nemen en die bijna ongemerkt van het gebaande pad afwijkt, maar die uiteindelijk wel naar iets heel anders leidt. Niet zo spectaculair wellicht en ook een kwestie van lange adem. Je moet wel een tijdje het andere pad volhouden, anders is het verleidelijk toch maar weer naar het bekende pad te gaan. Maar volgens mij zijn we al afgeslagen. Het doelpunt is stiekum al gevallen. Maar nu volhouden op die nieuwe weg. De weg is het doel.
Is dit nog te volgen ...?

Collaborateur

Een collaborateur is iemand die zich schuldig maakt aan samenwerking (def. wikipedia). Hoe kan je je daar nu aan schuldig maken? Dat komt door de negatieve bijbetekenis omdat de samenwerking dan met de vijand zou zijn. Maar als we dat aspect weglaten, dan hoop ik dat we ons er vaak aan schuldig gaan maken. Dat kan ook makkelijk want er is steeds betere software voor beschikbaar. Gewoon MSN bijvoorbeeld. Gisteren heb ik me nog flink schuldig gemaakt daarmee. Thuis achter mijn laptop gekropen en met mijn dochter zitten chatten en videoconferencen (ik zat beneden, zij boven). Niet dat ik haar anders niet zie hoor, maar meer om allerlei instellingen en foefjes nog eens uit te proberen. Terzijde: toen ik een chat-request van een collega binnenkreeg ging ik heel braaf aan mijn dochter melden dat ik nu even met een ander in gesprek ging, waarop ik van haar een buzz kreeg met de opmerking wat dat nu uitmaakte, zij had immers nog 14 chats openstaan.
Ook nog lekker rondgestruind in de zgn. Surfgroepen. Dat zijn sites beschikbaar gesteld door Surf om met een groep in samen te werken. Documenten delen, forums, breezen (videoconferencing en meer), seintjes krijgen als er een mededeling is etc. Eigenlijk allemaal zaken die we nu bij Zuyd ook al wel kunnen, maar het is wat lastiger en meer versnipperd. Die surfgroepen-omgeving is eigenlijk het product Sharepoint van Microsoft. Daar gaan we meer mee doen en het zou me niet verbazen als dat op termijn een hele goede invulling van het virtuele aspect van 'mijn droom' van de Learning Meeting Place is. Een combinatie van iets wat nuttig én leuk is maakt sowieso altijd een goede kans.

Einde vakantie

Heb maar een klein beetje gezondigd: een enkele keer de mail gechecked tijdens de vakantie. Leek me allemaal niet urgent, dus snel weer afgesloten.
Zoals altijd begin ik na de vakantie met frisse tegenzin. Het werk kan nog zo leuk zijn, vakantie is altijd leuker. Na de mail weggewerkt te hebben beginnen de dingen weer een beetje terug te komen. Zoals ik in mijn vorige post al schreef lijkt alles niet zo belangrijk meer als een paar weken terug. Maar de halfjaarrapportage moet geschreven worden en morgen is er al weer een regiegroep vergadering. En nog even en de wireless pilot faculteiten gaan van start.
Straks is alles toch weer heel erg belangrijk.

Vakantie

Nog een uurtje en ik trek de deur hier achter mij dicht. De vakantie begint. Mooi moment om nog even op dit eerste half jaar terug te kijken. Het eerste wat bij me opkomt is: het was erg vol. Vol van impressies, van leuke dingen, van tegenvallende dingen, van nieuwe contacten, van pre-deze-functie-activiteiten die nog af moesten. Het tweede wat bij me opkomt is: ik heb nog geen moment spijt gehad van de overstap. Ik moet wel zeggen dat ik al wat lijntjes heb uitgezet om toch weer wat onderwijs erbij te doen of een stagiair te begeleiden. Maar los daarvan: dit is een geweldig job, waar iemand die in veel dingen is geinteresseerd (zoals ik) zich flink kan uitleven.
Wat ook bij mij opkomt is dat ik vooral geconfronteerd wordt met mijn ongeduld. In deze klus gaat het nu eenmaal om zaken die tijd vergen. En ik kies ook vaak de weg die wat langer duurt, omdat je dan verwacht uiteindelijk iets beters te creeren. Maar in de tussentijd zit je je op te vreten omdat je het toch graag sneller wilt zien gaan. En dan ... komt de vakantie. En na die vakantie denk je: ach, waar maakte ik me allemaal druk om. Tenzij ik tijdens de vakantie mijn email ga zitten beantwoorden (en wat kan dat geweldig met de nieuwe outlook web access). Nee, Chris. Niet doen!

Cijfertjes

Ik heb een haat-liefde verhouding met cijfertjes. Cijfertjes zijn lekker duidelijk. Ik kan er projecten nummertjes mee geven. Ik kan er in het programma mee aangeven wat er beschikbaar is aan geld en aan uren. Ik kan er mee meten hoeveel daar al van op is. Maar cijfertjes zijn nooit de werkelijkheid. Als je aan het plannen bent doe je eigenlijk maar een gooi. Als je ze wilt bijstellen op basis van voortgang, ben je veel energie kwijt om de cijfertjes boven water te krijgen én ze juist te interpreteren. En dan hebben we het alleen nog maar over de investerings/uitgave-kant. Je wil ook nog gaan aangeven wat dat gaat opleveren of besparen. Soms gaat dat nog: er wordt hardware overbodig, beheerskosten gaan naar beneden e.d. Maar heel vaak zijn het bij ICT kwalitatieve baten. Wat levert bijv. invoering van collaboration tools in cijfertjes op? Dat x personen per jaar y minuten winnen door efficienter te communiceren à z euro per uur? Ja, zo kan je dat doen en soms moet je ook van die exercities doen al is het alleen maar voor het bewustzijn om aan alle opbrengsten te denken.

Alle kosten-baten theorieen ten spijt, het liefst wil je maar met simpele cijfertjes werken, zoals op een rapport: we geven ergens een 6 voor, maar door het project uit te voeren kunnen we daar een 8 van maken. En dan rest de vraag: zijn de projectkosten dat waard.

Comit

Ik had in een eerdere post al aangegeven een keer op Comit terug te komen. Welnu, ik ben voor het eerst bij een Comit-bijeenkomst geweest. Comit is het landelijk overleg tussen ICT-managers van hogescholen. Natuurlijk was het leuk en nuttig. Nieuwe mensen ontmoeten, ervaringen delen. Maar ja, dit is al wéér een contact-structuur die ik tegenkom, naast bijv. surf met haar platforms en interest groups, e-merge, osiris-overleg, .... Elk heeft wel weer zijn eigen invalshoek en historie, maar het contrast was wel groot toen in deze Comit vergadering de uitgenodigde mensen van ROC-i-partners aan het woord kwamen. Ik heb natuurlijk maar 1 verhaal gehoord, maar het lijkt er op dat dit dé club is waar het samenwerken tussen ROC's op gebied van ICT plaats vindt. Waar wij als hogescholen vanuit een externe gerichtheid links en rechts contact zoeken is ROC-I-partners meer uit nood geboren, maar combineert daardoor wel pragmatische activiteiten met een duidelijke positionering.
Wat er nu daadwerkelijk beter werkt is moeilijk in te schatten, maar het wordt steeds belangrijker om in de externe samenwerking duidelijk te krijgen waarom betrokkenen daarin zitten en wat we er van verwachten.

Projectmatig werken

Een kickoff bijeenkomst gehad over projectmatig werken met vnl. mensen van ICTOS en enkele van Zuydpool. O.a. vanuit het innovatieprogramma doen we veel aan projecten. Maar dat kan wel een stuk degelijker. Vooral een algemene acceptatie van hoe we projecten doen, daar schort het nog aan. Het blijkt ook een kip-ei situatie te zijn. Door niet optimaal projectmatig te werken overzien we niet precies welk en hoeveel werk er is bij ICTOS. Daardoor wordt het lastig om resources in te plannen. Of begint het daarmee: doordat het resourcemanagement niet goed onder controle is, kunnen we ook slecht plannen?
Hoe dan ook, er ontstaat zo eenvoudig een negatieve spiraal, die door door deze bijeenkomst is stopgezet en een vervolg krijgt waarmee het in positieve richting omgebogen kan worden.

Doelpunt in de lucht

Lief Blogje,
(Tsja, vroeger schreef men 'lief dagboek', dus dit zou de moderne vorm moeten zijn, maar klinkt zo mogelijk nog truttiger)

Ken je dat gevoel bij een voetbalwedstrijd dat er "een doelpunt in de lucht hangt". Zo'n gevoel heb ik de laatste tijd ook rond hoe we sommige dingen doen bij de hogeschool. Het zit er aan te komen dat dat gaat veranderen. Ik doe de laatste tijd niet anders dan gesprekken voeren in diverse gremia die erop neer komen dat de huidige manier van werken iedereen belemmert. We willen allemaal best wel hetzelfde, maar we zijn elk steeds gefocussed op 1 aspect en het is ontzettend moeilijk om dit te verbinden. Willen we echt stappen vooruit maken, dan is de tijd rijp om het anders te gaan organiseren.

Als er een doelpunt in de lucht hangt is dat altijd maar tijdelijk: ofwel er wordt gescoord, ofwel het zakt weer weg. Vertaald naar mijn werksituatie zal er toch zeker dit kalenderjaar gescoord moeten worden om het momentum niet laten wegzakken. Spannend.

Erfenis

Het Programma ICT heeft voor mijn tijd het project Osiris omvat. Osiris is het student informatie systeem. Als project is het opgeleverd, geaccepteerd, klaar. Maar zoals vaak is een vooruitgang eerst een stap terug (ah, daar moet ik in de benedict eens een stukje over schrijven). En hier speelden wel heel veel dingen: andere invulling van de onderwijsregeling, overgang vanuit diverse systemen en systematieken, nieuwe werkwijzen, ... Maar grootste stoorzender bleek het conversieprobleem te zijn, waardoor gegevens niet volledig/betrouwbaar zijn. Maar hoe groot is het probleem? Is het een ICT-probleem of niet? waar aan te pakken?

Voor mij is dit vervelend. Je denkt dat je geen omkijken meer hebt naar een project, maar dan vergt het toch nog aandacht. Maar voor de direct betrokkenen is het nog veel vervelender. Dit is ook zo'n situatie waarin iedereen zijn best doet en toch zijn er problemen. Daar kan ik niet zo goed tegen. Mijn vingers jeukten om er wat mee te gaan doen. Heb ik niet gedaan (behalve langs de zijlijn), want mijn werk is niet die van troubleshooting manager. Na een bijeenkomst waar ik ben aangeschoven zie ik ook dat dat niet nodig is. De problemen zijn nog niet weg, maar het is wel steeds beter onder controle.

Wijze les van chef-kok

Tijdens het etentje op de hotelschool dat ik deze week met collegae uit het management development traject had, kwam de chef-kok bij onze tafel langs. De studente vroeg ons of het allemaal naar wens was. We vonden het uitstekend. Bijna verontschuldigend zei ze dat de eer aan de lieden in de keuken toekwam, dat ze zelf niet zoveel had hoeven doen. "Ik heb alleen maar gemanaged".

Is dit niet prachtig. Alleen maar gemanaged. Zo hoort het ook, als manager helpen om de dingen waar anderen goed in zijn tot hun recht te laten komen, zonder verdere poeha.

Maar als het eten nu eens niet zo lekker was geweest ...?

Schoolreisje

Ik had de keuze: naar de COMIT gaan (overleg van IT-managers in het hoger onderwijs) of naar de HBO-dag (georganiseerd door de HBO-raad). Ik heb voor het laatste gekozen. Toch even bewust naar een niet-ICT dag. Van die wel-ICT dagen heb ik er al genoeg. Hoewel COMIT er tot nu toe steeds bij ingeschoten is.

Het was een heus schoolreisje, met z'n allen in de bus naar Amsterdam. Vertrek Heerlen om 6:30, aankomst na 10:30 (!) De opzet is geleend van de Kennis in Bedrijf dag. Diverse rondes met parallel-sessies, waarin docenten/medewerkers/studenten een toelichting op uiteenlopende onderwerpen geven. Qua bezoekers had ik toch sterk het idee dat het een verzameling E-gebouw-mensen betrof. Daar ben ik er ook een van, dus niks mis mee (ahem).

Hamvraag: was het het waard? Ja, heb toch een aantal dingen opgepakt die op zijn minst mijn horizon breed houden of soms nieuwe ideeen gaven. En dat kon dan gaan over waarnemen van gedrag bij assessments tot speciale intranet-sites gericht op onderwijs, kwaliteit en ICT.

Op zo'n dag hoor je ook te netwerken. Vind ik best leuk, maar soms heb ik daar even geen zin in. Ik heb daarom passief genetwerkt. Oftewel: vooral wat namen opgeschreven van mensen die ik nog wel eens zou willen benaderen en verder afwachten en mij laten introduceren bij anderen.

Of ik toch beter naar COMIT had kunnen gaan? Daarvoor zal ik het eerst een keer moeten meemaken. Even wachten tot die blog dus.

Gedoe

Afgelopen week bij een bijeenkomst geweest over 'gedoe'. Insteek: bij verandering hoort gedoe; zonder gedoe geen echte verandering. En prompt neem ik allemaal gedoe om mij heen waar. Gedoe is goed omdat er dingen uitgesproken worden. Prima dus. Als het maar boven water komt, anders kun je er niks mee. Zo dacht ik dat diverse activiteiten wel aardig liepen, totdat er gedoe kwam. Nu weet ik het tenminste en kunnen we er wat aan proberen te doen. Gedoe blijft vaak toch nog wel een beetje onder water. Als dat lang zo blijft ontstaat er wantrouwen. En dat is pas echt een veranderingsremmer.
Ik wens mijzelf daarom veel gedoe toe (eh, maar niet te vaak graag).

NS flow

Vandaag op bezoek geweest bij een 'collega' van Avans-hogeschool. Erg nuttig om de parallellen en verschillen te horen. Leuke is vooral dat zij daar fysiek iets aan het bouwen zijn dat erg op mijn 'learning meeting place'-droom lijkt. Daar ga ik nog eens kijken.
Ook aangenaam is de heen- en terugreis per trein. Tijd voor jezelf, tijd om rustig dat artikel uit de automatiseringsgids te lezen, de rapporten over LCMS, digitaal bibliotheek onderwijs en collaborative working tools, het surfnet magazine, blad over ict & onderwijsinnovatie, en zelfs het boekje van collega Henk Smeijsters over hoe de blues hem uit de burnout heeft getrokken.
In de tussentijd raak ik in wat ik de NS flow noem; de gedachten en ideeen stromen door mijn hoofd en ik zie wat er allemaal mogelijk is en hoe daarnaartoe te werken. Die flow laat zich niet in concrete woorden op schrift zetten, maar helpt toch. Als de trein al stilstaat en de treinconducteur omroept dat we in Heerlen zijn schrik ik op uit de flow, raap mijn spullen bijeen en vlieg de trein uit. Jammer dat ik geen vertraging had, de reis had best wat langer mogen duren.

communicatie (2)

In een van mijn eerste posts heb ik het al gehad over communicatie. Nu is het eerste zichtbare resultaat ervan: de e-nieuwsbrief BenedICT. Wat een gedoe om zoiets te regelen. Iedereen heeft er wel een mening over. Het moet zus, het moet zo, ... en allemaal nog met legitieme argumenten ook. Zo hadden we nog wel een tijdje door kunnen gaan, maar ik heb op een gegeven moment maar de beslissing genomen om het de deur uit te doen. Gelukkig vele positieve reacties. Ook een enkele negatieve. En zo hoort het; het contact is gelegd en zullen we nog in veel meer vormen moeten gaan leggen om te horen wat er speelt en hoe zaken ervaren worden en om uit te leggen waarom we dingen doen zoals we ze doen.

erp: synergie of keurslijf?

Er loopt in de hogeschool een ERP-project. In het pakket Axapta gaan we financien, hrm, crm en projecten onderbrengen. Tot nu toe heeft dit project nog niet veel met het pakket van doen gehad. Men was bezig processen in kaart te brengen en hoe die op elkaar inspelen. Terecht natuurlijk om dat te doen. Zo stroomlijn je zaken. De vraag rond ERP-trajecten is altijd of dat nu uiteindelijk synergie-voordeel gaat opleveren of dat het als een keurslijf ervaren gaat worden waarbinnen het moeizaam werken is.

Mijn idee is dat dat niks met het systeem te maken heeft, maar met hoe de mensen hieromheen samen kunnen werken. Ik heb een bijeenkomst van werkgroepleiders meegemaakt en daar redeneert men duidelijk vanuit de eigen achtergrond, maar is de houding open en zie je dat men elkaar nodig heeft en elkaar wil helpen.

Die houding is gelukkig goed, maar moet tegen heel wat bestand zijn: weinig financiele middelen, veel onzekerheden en onduidelijkheden, altijd dezelfde mensen waar het op neer komt, etc.
Ik stuur er vooral op aan om nu 'te gaan doen' en al doende oplossingen te zoeken. Doen wil wel zeggen: kleine stapjes maken en elkaar daarover informeren, anders breekt het lijntje.
Liever een klein beetje op weg naar synergie, dan een grote stap naar een keurslijf!

wintersport

Vorige week op wintersport geweest. Dan kom je terug en moet je bijna weer opnieuw gaan inwerken. Goed teken, alles van me afgezet kennelijk.

Zo'n wintersportbreak markeert bij mij ook de overgang van fase1 naar fase2 die bij een nieuwe job hoort. Ken je dat? In fase1 is alles hiep hiep hoera, alles is leuk en spannend en afwisselend en noem maar op. Tegenslagen zijn er (zie vorige post), maar die doen je niet veel. In fase 2 gaan dingen je ergeren. Waarom is dit nu niet geregeld, wat duurt dat toch lang, .... Spannend is altijd hoe fase 3 wordt: gaan de dingen die je ergeren overheersen, of hervind je een positieve kijk (met wat meer realisme dan in fase1)?

Maart wordt de maand waarin de laatste restjes van uitlopende activiteiten van voor mijn huidige functie worden afgerond. Nog wat nakijkwerk, tentameninzage, enkele bijeenkomsten van het management development traject incl. de bijbehorende werkervaringsplaats en de laatste activiteiten rond het 'lerend netwerk' PraktijkWeb. Het uitzicht op de ruimte die dan ontstaat (hoewel die ook wel snel weer ingevuld zal worden) zal helpen om goed door fase 2 te komen.

Programmaperikelen

Met een constant ritme van eens per week krijg ik een teleurstelling rond het programmamanagement te verwerken. Projecten blijken nog niet gestart, financiele gegevens over vorig jaar zijn slechts sporadisch voorhanden, projecten moeten worden hergedefinieerd, eerder gemaakte projectbegrotingen blijken bij nader inzicht toch niet juist (uiteraard blijkt het duurder), etc.

Voor mij is dat vervelend (hint: post een comment waarin je met me meeleeft) omdat ik het niet zo verwacht had. Maar eigenlijk is het logisch; het is de normale groei-ontwikkeling van dit soort zaken. Niemand kan er ook wat aan doen. Voortschrijdend inzicht heet dat zo mooi. Kwestie van monitoren en bijsturen. Gelukkig zijn de teleurstellingen tot nu allemaal randverschijnselen en doen ze niets af aan de achterliggende gedachten en doelstellingen van het programma.

Bijkomend voordeel is dat ik mij zo het programma veel meer eigen kan maken.
Op naar versie 2.0!

15 miljoen: veel of weinig?

Deze week bij een voorlichtingsbijeenkomst van Surf (het landelijke samenwerkingorgaan van hoger onderwijs op ICT-gebied) geweest over de ICT-subsidiestromen. Het gaat over subsidies die via Surf al regulier worden verleend en daarbij komt nu ook het overheidsgeld van het "nationaal actieplan (NAP) e-learning".

Alles bij elkaar gaat het om 15 miljoen euro. Nu ja, eigenlijk ongeveer de helft want je moet als instelling ook een duit in het zakje doen. Het is een heel gedoe om voor het geld in aanmerking te komen. Allerlei tender-procedures waarin voorwaarden over samenwerking en 'proven technology' zijn opgenomen. Met veel volharding pik je dan misschien een graantje mee van die 15 miljoen. De inspannings/resultaat verhouding lijkt me een stuk gunstiger als je meedoet in een loterij (België?). Misschien ben ik ook wat cynisch omdat 15 miljoen natuurlijk een schijntje is. Het wil er bij de overheid maar niet in dat het vreemd is om wel veel geld in fysieke infrastructuren (betuwelijnen en maastricht-tunnels) te stoppen en niet in informatie infrastructuren, waar we hier toch over praten.
Aan de andere kant. De Surf-directeur gaf nog aan dat het niet eenvoudig zal zijn om die 15 miljoen te verspijkeren. Het gaat inderdaad met name in uurtjes zitten die we dan aan projecten gaan besteden en we hebben het al zo druk. Dit zet wel aan tot nadenken: moeten we die projecten wel zelf doen, of ... moeten we een aantal zaken maar door anderen laten doen zodat we zelf de tijd voor de innovatie nemen?

Hoe dan ook, het tender-circus is begonnen en we gaan natuurlijk met zijn allen daarin meedoen. Gelukkig heeft het iets van een wedstrijd waarin meedoen alleen ook al nuttig is. Er worden ideeen gegenereerd en uitgewisseld en contacten gelegd, waar we zonder de worst van een pot geld misschien niet zo gauw aan zouden beginnen.

notebooks

Een van de meest in het oog lopende projecten in het programma is het notebooks-project. Als over een paar jaar alle studenten met een notebook rondlopen is dat letterlijk in het oog lopend. Maar er zijn meer aspecten die het bijzonder maken. Het betekent een hele verschuiving van "eigenaarschap" richting student, andere financiele structuren, ander beheer, andere lokaalinrichting (er kan overal draadloos gewerkt worden).
Een paar faculteiten hebben aangegeven in die ontwikkeling voorop te willen lopen en daarmee is deze week een eerste bijeenkomst geweest. Studenten, faculteiten, beheersdiensten ... alle partijen lijken de voordelen ervan in te zien. Ik zelf hou mij vooral vast aan een droombeeld waarin de hogeschool een learning meeting place is, waar studenten/docenten/organisaties elkaar al dan niet virtueel ontmoeten om ontwikkelingsprocessen door te maken. In dat beeld pas een technisch hulpmiddel als notebooks met draadloze netwerkverbinding natuurlijk heel goed.

Hoop

Een fraaie sessie meegemaakt. Fraai omdat er verschillende invalshoeken waren. De technische infrastructuur die momenteel in opbouw is. De logische structuren die de applicaties daarop kunnen uitbouwen in een samenhangend geheel. Het perspectief van de gebruiker, die sommige zaken nu nog niet kan, maar waar door deze opzet verbetering in kan komen. Én de centrale vraag of studenten kunnen helpen dit op te bouwen.
Zo kwamen personen van divers pluimage bij elkaar en zien een gemeenschappelijk doel. Er is hoop!

Het gezoem van onderwijs

Gisteren had ik een avondles in de deeltijd. Dat is nog een uitloper van mijn vorige functie. Na het onderwerp van die avond te hebben doorgesproken gaan we naar de bibliotheek waar aan casussen (ingebracht vanuit de werkomgeving van de deeltijders zelf) wordt gewerkt. Er wordt materiaal van Blackboard gehaald en bekeken en na even begint het gezoem. Het gezoem van acht groepen verspreid over het studielandschap die elkaar informeren, met elkaar discussieren en bijna ongemerkt aan het leren zijn. Wat een genot. Binnenkort houdt het op, maar ik neem mij voor om in de toekomst bezig te blijven met het verzorgen van onderwijs, in wat voor vorm dan ook.

achtbaan

Natuurlijk vraagt iedereen: "enne, hoe bevalt het?" Je zegt dan maar wat, maar eigenlijk weet je het nog niet echt. Daar is het nog te vroeg voor. Het gevoel wat er nog het meest bij in de buurt komt is alsof je in een achtbaan zit. Het is best eng en spannend, maar toch vooral leuk. Er gebeurt van alles en je weet niet precies wat er na de volgende bocht komt.


In de 8 (ook wel lemniscaat) zit verder tevens nog een bepaalde symboliek. Het staat voor oneindigheid, en inderdaad je bent met het werk dat ik doe eigenlijk nooit klaar. Het is ook het symbool van ademhaling (heb ik even gegoogled, wist ik ook niet), iets levends, iets dat beter wordt. Daar gaan we voor!

Vaak worden in de 2 rondjes van de 8 nog kreten gezet die van belang zijn. Voor mij is dat in het ene rondje communiceren (zie ook eerdere post) en in de andere verbinden. ICT moet (verder) verbonden worden met andere programma's, met doelstelling van van faculteiten, met wat wij (medewerkers/studenten) in het dagelijks werk doen.

Zo, genoeg gefilosofeer. Aan de slag.

1e Emerge stuurgroep

Vrijdag 13/1/06 mijn eerste stuurgroep vergadering gehad van Emerge, het ICT-samenwerkingsverband van 3 universiteiten en 3 hogescholen. Bij aanvang van de vergadering blijken diverse personen elkaar niet te kennen. Na even wordt mij duidelijk dat dit projectleden zijn die eerst over hun emerge-project vertellen alvoor we 'echt' gaan vergaderen. Hierdoor wordt de agenda bij lange na niet gehaald, maar gelukkig komen eerst de belangrijkste zaken aan bod.

Je verkijkt je van tevoren toch op zo'n eerste gebeuren. Alsof er allemaal mensen zitten die van de hoed en de rand weten en waarbij ik dan maar moet zien aan te haken. Er is echter veel meer een sfeer van personen die allemaal aan het zoeken zijn naar hoe het verder en beter kan en zo rol ik er makkelijk in.

Een consortium als Emerge zal zich altijd moeten blijven bewijzen. Als ik de documenten en resultaten zie lijkt mij het nut wel aannemelijk. Er gaat nu een "2e fase" van start, dus dat zal weer nieuwe ervaringen gaan opleveren.

De terugreis van Utrecht zit ik samen met Manon Gorissen in de trein, die een vergelijkbare functie bij de Universiteit Maastricht heeft. We wisselen wat ervaringen uit (zij meer dan ik uiteraard) en zo is ook de tijd op de rails snel en nuttig doorgebracht.

even wennen

Denk ik opeens: o ja, ik was met bloggen gestart. Wel even wennen om er regelmatig aan te denken een nieuwe post te doen.

Ook in het werk is het nog wennen. Nu de nieuwjaarsreceptie is geweest is iedereen weer actief en online, dus de afspraken en mailtjes beginnen ook op gang te komen. Meeste is kennismaking en toelichting op stand van zaken van projecten. Wat een heerlijk vakgebied is het toch. De ene keer gaat het over routers en glasvezelverbidingen. De andere keer over hoe we relaties het beste kunnen managen. En weer een andere keer over portfolio's voor studenten.

Aan afwisseling geen gebrek!

Communicatie

Vandaag maar eens aan het onderwerp communicatie begonnen. Ik heb al voordat ik aan de functie begon geroepen dat dat erg belangrijk is. Dit is nog versterkt doordat ik nu al dingen begin te zien die ik eerst niet wist en waardoor ik begrijp waarom dingen nog niet werken; maar vooral zie ik ook dat er aan gewerkt wordt. Als docent kreeg ik dat allemaal maar half of helemaal niet mee en dat helpt niet in de beeldvorming. Dus wil ik iedereen gaan informeren over de projecten en de ideeen daarachter. Dat lukt nooit helemaal, maar alle beetjes helpen.

Informeren is nog maar 1 kant van de zaak, luisteren naar wat er leeft en wat men wil is een andere. Ook daarvoor moeten we verdere stappen zetten, dan wordt het pas echt communiceren. We hebben het wel over ruim 14.000 mensen dus dat wordt nog een hele kluif.

Ik doe net of ik een volleerd communicatiedeskundige ben en knutsel een communicatiematrix in elkaar met nieuwsbrieven, bijeenkomsten, doelgroepen, catchy namen enz.
Omdat dat een beetje saai is maak ik ook een ontwerp voor de BenedICT, het maandblaadje wat ik voor ogen heb.

De ideeen komen snel, hopelijk gaat de uitvoering ook zo vlot. Daar moet ik dan nog wel geld voor zien te vinden want dat is niet gereserveerd, maar waar een wil is is een weg.

Dag 1

2 januari. Eerste werkdag. Aangezien de lessen pas volgende week beginnen is het nog erg rustig op de hogeschool. Er staat nog een oude computer te wachten op vervanging. Die werkt goed genoeg om wat basale dingen te doen. Ik archiveer mijn digitale mail en documenten zodat ik met een (vrij) schone lei kan beginnen. Een 3-tal dozen met fysieke documenten en mappen zijn snel uitgepakt en in de kast gezet. Het zijn de spullen waarvan ik dacht dat ze de moeite waard waren om mee te nemen van mijn vorige functie, maar waar ik waarschijnlijk niet veel meer in zal kijken.

Mijn docentschap bij Bedrijfskundige Informatica is nu formeel voorbij. Vreemd idee. Gelukkig heb ik nog wat avondlessen in het verschiet, dus echt over is het nog niet.

Eind vorig jaar heb ik al diverse bijeenkomsten gehad met mijn beide voorgangers (Frans Jacobs als Beleidsadviseur en John Bijsmans als Programmamanager). Dat heeft mijn voorpret voor de functie alleen maar verhoogd. Ik plan voor deze week enkele momenten in om hun documenten nog eens rustig te bekijken. Ik moet (mag) beider taken combineren. En dan zijn er ook nog andere activiteiten zoals het Management Development Traject en de coördinatie van het PraktijkWeb. Is dat wel te doen, vraag ik mij af. Ach, we zullen het wel zien.