Jaarlijks zijn er de Surf Onderwijsdagen. Afgelopen dagen was ik voor de 2e keer erbij. Vorig jaar stond alles in het teken van Gaming en de Netgeneration. Ik was toen nog niet in m'n huidige functie, maar wist al wel dat ik die zou gaan bekeleden. Het was voor mij een complete onderdompeling in alles wat ons op ICT&Onderwijs gebied te wachten staat.
Dit jaar was het inhoudelijk allemaal iets minder spectaculair. Allemaal nog steeds erg interessant en nuttig, maar er voelde iets toch niet zo goed. Ik merkte dat ik nu al een beetje blasé rondliep. Ik wist het allemaal eigenlijk al wel. Het heeft ook iets frustrerends al die verhalen. Het zijn vaak succes-verhalen. Maar dan hadden ze de omstandigheden ook wel mee, bijv. een klein insitituut dat lekker slagvaardig kan zijn, of een pot van 10 miljoen dollar (ja, dan kan ik het ook). Of het zijn verhalen over de verre toekomst: tuurlijk, moet je mee bezig zijn, maar je wil ook morgen op je werk weer iets tastbaars bereiken.
Wat nog erger was: ik kende er heel erg veel mensen. Ik ben echt niet zo'n geweldige netwerker, dus dat betekent dat het een vaste kliek is van ICTO-mensen, terwijl het (ook) de docenten zouden moeten zijn die hiernaartoe komen. Maar als Mozes niet naar de berg komt... Vorig jaar werd ook al geopperd dat we best een vergelijkbaar iets voor de Zuyd-gemeenschap zouden kunnen organiseren. Niet van gekomen, alleen wat studenten ondersteund bij een klein seminar. Nu maar doorzetten dan! Ik heb de datum al geprikt: 18 april 2007. De conferentie heet "ICT @ Zuyd: Get Together". Zo, het begin is er.
16 november 2006
06 november 2006
Alles moet standaard
Dit onderwerp moest er een keer van komen: standaardisatie. Ik werd getriggered door het ICT-Governance congres bij de UM waar ik vorige week ben geweest. Daar kwam de beroemde standaardisatie-discussie menigmaal op tafel.
Overigens, ICT-Governance is zo’n kreet die heel stoer staat, maar waarvan je je vast afvraagt: wat is dat nou precies? We hebben in de ICT vaak begrippen die niet zo heel erg duidelijk zijn, maar waar we met z’n allen dan toch over praten (meestal langs elkaar heen). Dit is er een van. Kleine poging: het heeft iets te maken met het op heldere manier in banen leiden van wat je met ICT doet, zodat het goed is afgestemd op wat er in een organisatie gebeurt, van operationeel tot strategisch niveau. Als dat lukt heb je een goeie Busines-ICT Alignment. Goed, kijk maar op wikipedia.
Terug naar de titel. Alles moet standaard. Klinkt wat extreem, maar nuanceren doen we later wel. Wat een feit is is dat standaardisatie steeds meer geaccepteerd wordt. Ik kan me nog wel de discussies herinneren dat mensen in een organisatie toch echt wel vonden dat zij een speciale computer nodig hadden. Dat is bijna nergens meer een issue. Hetzelfde begint te gelden voor applicaties. Waarom in een bedrijf 10 verschillende als het ook met 1 kan?
Voor een deel komt de positievere houding t.o.v. standaards omdat men de nadelen van diversiteit wel inziet. Het komt natuurlijk ook omdat ICT-oplossingen steeds breder inzetbaar zijn.
Maar het komt denk ik vooral omdat men inziet dat ICT weliswaar randvoorwaardelijk is om je werk te doen, maar uiteindelijk het verschil niet maakt. Het gaat erom wát je er mee doet. Als je tegenwoordig nog roept dat standaardisatie je in een keurslijf duwt, dan behoor je tot een uitstervend ras. Een zwak excuus om te verbergen dat je zelf het verschil niet kunt maken.
Nou ging een CvB-lid (van een andere hogeschool) op het congres nog een stapje verder dan ICT-standaardisatie, met de woorden: we moeten het hele primaire proces standaardiseren. Minstens landelijk. Dat klinkt dan toch wel weer eng, bemerkte ik. Maar er zit wel wat in. Zouden studenten geïnteresseerd zijn in hoe het primaire proces is ingericht? Denk het niet. Ze willen dat het goed wordt uitgevoerd en dat ze door deskundige mensen worden begeleid. Voer voor weer jaren discussie in ieder geval.
Terug naar ICT-standaardisatie: ik zou het nog even nuanceren. Je moet altijd kijken waar de grenzen van de standaardisatie zijn. Bijvoorbeeld, idealiter zou elke student dezelfde laptop kopen om mee naar school te nemen, maar het gaat ver om zo’n standaard op te leggen. Gelukkig worden in de markt ook standaards toegepast, zodat alles steeds beter met elkaar interconnecteert. En natuurlijk moet je niet per definitie standaardiseren. Je moet het wel als uitgangspunt nemen, met het motto dat veel mensen hanteren: standaardiseren op de achtergrond geeft vrijheid op de voorgrond.
Overigens, ICT-Governance is zo’n kreet die heel stoer staat, maar waarvan je je vast afvraagt: wat is dat nou precies? We hebben in de ICT vaak begrippen die niet zo heel erg duidelijk zijn, maar waar we met z’n allen dan toch over praten (meestal langs elkaar heen). Dit is er een van. Kleine poging: het heeft iets te maken met het op heldere manier in banen leiden van wat je met ICT doet, zodat het goed is afgestemd op wat er in een organisatie gebeurt, van operationeel tot strategisch niveau. Als dat lukt heb je een goeie Busines-ICT Alignment. Goed, kijk maar op wikipedia.
Terug naar de titel. Alles moet standaard. Klinkt wat extreem, maar nuanceren doen we later wel. Wat een feit is is dat standaardisatie steeds meer geaccepteerd wordt. Ik kan me nog wel de discussies herinneren dat mensen in een organisatie toch echt wel vonden dat zij een speciale computer nodig hadden. Dat is bijna nergens meer een issue. Hetzelfde begint te gelden voor applicaties. Waarom in een bedrijf 10 verschillende als het ook met 1 kan?
Voor een deel komt de positievere houding t.o.v. standaards omdat men de nadelen van diversiteit wel inziet. Het komt natuurlijk ook omdat ICT-oplossingen steeds breder inzetbaar zijn.
Maar het komt denk ik vooral omdat men inziet dat ICT weliswaar randvoorwaardelijk is om je werk te doen, maar uiteindelijk het verschil niet maakt. Het gaat erom wát je er mee doet. Als je tegenwoordig nog roept dat standaardisatie je in een keurslijf duwt, dan behoor je tot een uitstervend ras. Een zwak excuus om te verbergen dat je zelf het verschil niet kunt maken.
Nou ging een CvB-lid (van een andere hogeschool) op het congres nog een stapje verder dan ICT-standaardisatie, met de woorden: we moeten het hele primaire proces standaardiseren. Minstens landelijk. Dat klinkt dan toch wel weer eng, bemerkte ik. Maar er zit wel wat in. Zouden studenten geïnteresseerd zijn in hoe het primaire proces is ingericht? Denk het niet. Ze willen dat het goed wordt uitgevoerd en dat ze door deskundige mensen worden begeleid. Voer voor weer jaren discussie in ieder geval.
Terug naar ICT-standaardisatie: ik zou het nog even nuanceren. Je moet altijd kijken waar de grenzen van de standaardisatie zijn. Bijvoorbeeld, idealiter zou elke student dezelfde laptop kopen om mee naar school te nemen, maar het gaat ver om zo’n standaard op te leggen. Gelukkig worden in de markt ook standaards toegepast, zodat alles steeds beter met elkaar interconnecteert. En natuurlijk moet je niet per definitie standaardiseren. Je moet het wel als uitgangspunt nemen, met het motto dat veel mensen hanteren: standaardiseren op de achtergrond geeft vrijheid op de voorgrond.
01 november 2006
O jee, geld beschikbaar
Ik was er even tussenuit, onder meer voor een korte welverdiende (ahem) vakantie, maar ik werd er al op aangesproken waar mijn blogjes bleven. Dus weer aan de bak.
De vorige post ging over te weinig geld. Deze gaat over te veel geld.
Onlangs werd bekend dat er subsidiegeld beschikbaar kwam voor een project van een groot aantal instellingen, waaronder Zuyd.
Nou, mooi toch?!
Subsidieverstrekkers schijnen er echter genoegen in te scheppen zo laat mogelijk kenbaar te maken waar je aan moet voldoen om de subsidie te krijgen en als je het dan hebt, dan moet je ook meteen van start. Alsof we met z'n allen constant in de wacht staan om direct aan de slag te gaan. Gevolg: partijen krijgen het niet gemobiliseerd en moeten weer afhaken.
Ik heb het hier dan met name over de situatie met nationale subsidies, waar je met veel partijen op inschrijft. Vaak wordt dit door 1 of enkele partijen getrokken. Die zijn dan ook vaak wel voorbereid op de uitvoering. Opvallend vaak betreft het een universiteit. Ik denk wel eens dat je bij een universiteit lekker de hele dag kunt doen wat je wilt, terwijl je in het hbo vast zit aan allerlei onderwijs activiteiten. Maar misschien is dat wat overdreven.
Het gaat trouwens niet alleen om subsidiegelden. Ook als er intern gelden beschikbaar komen hebben we wel eens de reactie om te zeggen: ja maar, ik heb helemaal geen tijd om dat geld uit te geven.
Is dat zo ... of organiseren we het verkeerd?
De vorige post ging over te weinig geld. Deze gaat over te veel geld.
Onlangs werd bekend dat er subsidiegeld beschikbaar kwam voor een project van een groot aantal instellingen, waaronder Zuyd.
Nou, mooi toch?!
Subsidieverstrekkers schijnen er echter genoegen in te scheppen zo laat mogelijk kenbaar te maken waar je aan moet voldoen om de subsidie te krijgen en als je het dan hebt, dan moet je ook meteen van start. Alsof we met z'n allen constant in de wacht staan om direct aan de slag te gaan. Gevolg: partijen krijgen het niet gemobiliseerd en moeten weer afhaken.
Ik heb het hier dan met name over de situatie met nationale subsidies, waar je met veel partijen op inschrijft. Vaak wordt dit door 1 of enkele partijen getrokken. Die zijn dan ook vaak wel voorbereid op de uitvoering. Opvallend vaak betreft het een universiteit. Ik denk wel eens dat je bij een universiteit lekker de hele dag kunt doen wat je wilt, terwijl je in het hbo vast zit aan allerlei onderwijs activiteiten. Maar misschien is dat wat overdreven.
Het gaat trouwens niet alleen om subsidiegelden. Ook als er intern gelden beschikbaar komen hebben we wel eens de reactie om te zeggen: ja maar, ik heb helemaal geen tijd om dat geld uit te geven.
Is dat zo ... of organiseren we het verkeerd?
Abonneren op:
Reacties (Atom)