Wat een idioot woord: likkebarend. Maar ik moest ff iets hebben waarin ik de letters lic kon verwerken. Het Leer- en Innovatie Centrum (LIC dus) begint van zich te laten horen. Meer bepaald: het ICT&Onderwijs LIC, ICTO-LIC.
Een onderdeel van ICTOS dat die dienst tot meer dan "alleen" een ICT-voorzieningen club maakt. In ICTO-LIC krijgt advisering gestalte en innovatie aandacht. Er waren al langere tijd activiteiten maar vandaag heb ik hun eerste foldertje gelezen. Dat straalt nu al service uit en betrokkenheid. En ook lef, want er is best nog een weg te gaan voordat het ICTO-LIC optimaal draait.
Ik vind het ICTO-LIC ook bloggenswaardig omdat het de toekomst van de ICT-werkzaamheden bij de hogeschool vertegenwoordigd. Althans zo heb ik het zelf eens opgeschreven in het Learning Meeting Place verhaal.
Wat tegen het krankzinnige aanzit is de gevoeligheid die dit leer- en innovatiecentrum oproept. Mensen zijn bang dat ze op andersmans terrein komen en vice versa. Inderdaad is het een ontwikkeling die vanuit andere disciplines ook wordt of al is ingezet. Maar er zit kennelijk nogal wat historische pijn links en rechts.
Los daarvan is het natuurlijk zo klaar als een klontje waar deze ontwikkelingen heen gaan. Het is alleen een kwestie van timing; de tijd moet er rijp voor zijn. Gelukkig weet ik de uitkomst ook niet precies, er zijn nog wat varianten mogelijk. Dat houdt het spannend.
... ben ik nu de enige die de laatste alinea begrijpt?
25 mei 2007
07 mei 2007
Dynamics en het lange wachten
Het langslopende project in het programma ICT is het project voor de invoering van een pakket voor Financien, Personeel, Projecten en Relaties. Zó lang dat gedurende het project er een naamswisseling heeft plaatsgevonden (van Axapta naar Dynamics) en een complete migratie naar een nieuwe versie.
Theoretisch kun je het pakket installeren en vrijwel direct gebruiken. Hoe komt het dan dat we er al zo lang mee bezig zijn? Ik heb eens een paar dingen op een rijtje gezet:
- al maanden gingen voorbij omdat mensen betrokken bij de 4 disciplines rond het project aan elkaar moesten snuffelen (de processen in kaart brengen heet dat netjes); voor het eerst gaat men immers samenwerken in 1 pakket en dat vergt afstemming
- er was ook een periode van zelfoverschatting: we kunnen het als hogeschool zelf wel en roepen de leverancier erbij wanneer het nodig is. Als we dat hadden volgehouden zou het zo mogelijk nog langer duren.
- er vallen soms mensen om wat voor reden uit het project en vervanging daarvan is niet van de ene op de andere dag gedaan
- op diverse onderdelen ondersteunt het pakket 'nieuw beleid' van de hogeschool; uit onzekerheid wordt er dan wel veel over de materie gesproken, maar weinig keuzes gemaakt
- ik kom er ook achter dat we sommige dingen wel erg complex doen bij de hogeschool; dat zal best z'n reden hebben, maar dat maakt inrichting van het pakket wel een stuk lastiger
- zoals al gezegd hebben we maar meteen een migratie meegenomen naar een nieuwe versie (die weer meer kan, dus weer praten over de inrichting ervan).
- We zijn over het algemeen onervaren op dit gebied: je ziet dat bij een afdeling met mensen die vaker een systeemvervanging hebben meegemaakt de zaken vlotter lopen.
- we acteren als een MKB-bedrijf, misschien wel een klein bedrijf, in die zin dat we afhankelijk zijn van enkelingen: de mensen die je in dit project nodig hebt zijn de mensen waar sowieso al veel op neer komt; zij zijn vaak de inhoudelijk spil van de afdeling en deze klus komt erbij. Hebben ze even een ander prioriteit ben je zo weer weken verder.
Wat moet je dan doen als programmamanager ICT? Eigenlijk de opdracht niet aanvaarden zo lang er zoveel randvoorwaardelijks niet deugt. Maar ja, je stapt in een lopend traject en daar kom je pas stap voor stap achter; je probeert er natuurlijk toch wat van te maken. Dus eens een ingreep hier, een gesprek daar, belachelijke deadlines roepen die weliswaar alles in beweging zetten maar waarvan je later weer moet verantwoorden waarom je ze niet hebt gehaald.
Ik las deze week nog dat we bij onze hogeschool een laag percentage aan overhead hebben. Mooi, maar de keerzijde is dan dat we met minder menskracht dus langer over dingen doen.
Ik word er al met al niet vrolijk van, maar dit is de omgeving en ... de aanhouder wint!
Theoretisch kun je het pakket installeren en vrijwel direct gebruiken. Hoe komt het dan dat we er al zo lang mee bezig zijn? Ik heb eens een paar dingen op een rijtje gezet:
- al maanden gingen voorbij omdat mensen betrokken bij de 4 disciplines rond het project aan elkaar moesten snuffelen (de processen in kaart brengen heet dat netjes); voor het eerst gaat men immers samenwerken in 1 pakket en dat vergt afstemming
- er was ook een periode van zelfoverschatting: we kunnen het als hogeschool zelf wel en roepen de leverancier erbij wanneer het nodig is. Als we dat hadden volgehouden zou het zo mogelijk nog langer duren.
- er vallen soms mensen om wat voor reden uit het project en vervanging daarvan is niet van de ene op de andere dag gedaan
- op diverse onderdelen ondersteunt het pakket 'nieuw beleid' van de hogeschool; uit onzekerheid wordt er dan wel veel over de materie gesproken, maar weinig keuzes gemaakt
- ik kom er ook achter dat we sommige dingen wel erg complex doen bij de hogeschool; dat zal best z'n reden hebben, maar dat maakt inrichting van het pakket wel een stuk lastiger
- zoals al gezegd hebben we maar meteen een migratie meegenomen naar een nieuwe versie (die weer meer kan, dus weer praten over de inrichting ervan).
- We zijn over het algemeen onervaren op dit gebied: je ziet dat bij een afdeling met mensen die vaker een systeemvervanging hebben meegemaakt de zaken vlotter lopen.
- we acteren als een MKB-bedrijf, misschien wel een klein bedrijf, in die zin dat we afhankelijk zijn van enkelingen: de mensen die je in dit project nodig hebt zijn de mensen waar sowieso al veel op neer komt; zij zijn vaak de inhoudelijk spil van de afdeling en deze klus komt erbij. Hebben ze even een ander prioriteit ben je zo weer weken verder.
Wat moet je dan doen als programmamanager ICT? Eigenlijk de opdracht niet aanvaarden zo lang er zoveel randvoorwaardelijks niet deugt. Maar ja, je stapt in een lopend traject en daar kom je pas stap voor stap achter; je probeert er natuurlijk toch wat van te maken. Dus eens een ingreep hier, een gesprek daar, belachelijke deadlines roepen die weliswaar alles in beweging zetten maar waarvan je later weer moet verantwoorden waarom je ze niet hebt gehaald.
Ik las deze week nog dat we bij onze hogeschool een laag percentage aan overhead hebben. Mooi, maar de keerzijde is dan dat we met minder menskracht dus langer over dingen doen.
Ik word er al met al niet vrolijk van, maar dit is de omgeving en ... de aanhouder wint!
Abonneren op:
Reacties (Atom)