Dit was geen gewoon dipje in de blogfrequentie. Hier zat iets achter. Waarom blog ik niet meer? Er waren toch mooie momenten de afgelopen tijd: Get Together, mooie stappen op het architectuurvlak, goeie bijeenkomst om over projectenportfolio te denken, ontmoetingen in second life, ...?
Het is eigenlijk heel simpel, deze blog gaat over Programmamanagement ICT en dat heeft me de afgelopen tijd niet zo bezig gehouden. Nou ja, in tijd wel, maar niet in mijn denken. Het heeft te maken met ontwikkelingen in de organisatie, die ik eerder ook zijdelings aanstipte, maar waar ik nog niet had voorzien dat ik daar zelf ook een rol in zou gaan spelen. Dat lijkt nu wel te gaan gebeuren (hoewel het allemaal nog wel vaag is).
Hoe dan ook, als de focus weg is wordt bloggen in deze blog een 'moeten' en dan kan je beter stoppen. Met de blog wel te verstaan, niet met bloggen. Dus ... tot een nieuwe blog!
13 juli 2007
25 mei 2007
Lickebarend lekker
Wat een idioot woord: likkebarend. Maar ik moest ff iets hebben waarin ik de letters lic kon verwerken. Het Leer- en Innovatie Centrum (LIC dus) begint van zich te laten horen. Meer bepaald: het ICT&Onderwijs LIC, ICTO-LIC.
Een onderdeel van ICTOS dat die dienst tot meer dan "alleen" een ICT-voorzieningen club maakt. In ICTO-LIC krijgt advisering gestalte en innovatie aandacht. Er waren al langere tijd activiteiten maar vandaag heb ik hun eerste foldertje gelezen. Dat straalt nu al service uit en betrokkenheid. En ook lef, want er is best nog een weg te gaan voordat het ICTO-LIC optimaal draait.
Ik vind het ICTO-LIC ook bloggenswaardig omdat het de toekomst van de ICT-werkzaamheden bij de hogeschool vertegenwoordigd. Althans zo heb ik het zelf eens opgeschreven in het Learning Meeting Place verhaal.
Wat tegen het krankzinnige aanzit is de gevoeligheid die dit leer- en innovatiecentrum oproept. Mensen zijn bang dat ze op andersmans terrein komen en vice versa. Inderdaad is het een ontwikkeling die vanuit andere disciplines ook wordt of al is ingezet. Maar er zit kennelijk nogal wat historische pijn links en rechts.
Los daarvan is het natuurlijk zo klaar als een klontje waar deze ontwikkelingen heen gaan. Het is alleen een kwestie van timing; de tijd moet er rijp voor zijn. Gelukkig weet ik de uitkomst ook niet precies, er zijn nog wat varianten mogelijk. Dat houdt het spannend.
... ben ik nu de enige die de laatste alinea begrijpt?
Een onderdeel van ICTOS dat die dienst tot meer dan "alleen" een ICT-voorzieningen club maakt. In ICTO-LIC krijgt advisering gestalte en innovatie aandacht. Er waren al langere tijd activiteiten maar vandaag heb ik hun eerste foldertje gelezen. Dat straalt nu al service uit en betrokkenheid. En ook lef, want er is best nog een weg te gaan voordat het ICTO-LIC optimaal draait.
Ik vind het ICTO-LIC ook bloggenswaardig omdat het de toekomst van de ICT-werkzaamheden bij de hogeschool vertegenwoordigd. Althans zo heb ik het zelf eens opgeschreven in het Learning Meeting Place verhaal.
Wat tegen het krankzinnige aanzit is de gevoeligheid die dit leer- en innovatiecentrum oproept. Mensen zijn bang dat ze op andersmans terrein komen en vice versa. Inderdaad is het een ontwikkeling die vanuit andere disciplines ook wordt of al is ingezet. Maar er zit kennelijk nogal wat historische pijn links en rechts.
Los daarvan is het natuurlijk zo klaar als een klontje waar deze ontwikkelingen heen gaan. Het is alleen een kwestie van timing; de tijd moet er rijp voor zijn. Gelukkig weet ik de uitkomst ook niet precies, er zijn nog wat varianten mogelijk. Dat houdt het spannend.
... ben ik nu de enige die de laatste alinea begrijpt?
07 mei 2007
Dynamics en het lange wachten
Het langslopende project in het programma ICT is het project voor de invoering van een pakket voor Financien, Personeel, Projecten en Relaties. Zó lang dat gedurende het project er een naamswisseling heeft plaatsgevonden (van Axapta naar Dynamics) en een complete migratie naar een nieuwe versie.
Theoretisch kun je het pakket installeren en vrijwel direct gebruiken. Hoe komt het dan dat we er al zo lang mee bezig zijn? Ik heb eens een paar dingen op een rijtje gezet:
- al maanden gingen voorbij omdat mensen betrokken bij de 4 disciplines rond het project aan elkaar moesten snuffelen (de processen in kaart brengen heet dat netjes); voor het eerst gaat men immers samenwerken in 1 pakket en dat vergt afstemming
- er was ook een periode van zelfoverschatting: we kunnen het als hogeschool zelf wel en roepen de leverancier erbij wanneer het nodig is. Als we dat hadden volgehouden zou het zo mogelijk nog langer duren.
- er vallen soms mensen om wat voor reden uit het project en vervanging daarvan is niet van de ene op de andere dag gedaan
- op diverse onderdelen ondersteunt het pakket 'nieuw beleid' van de hogeschool; uit onzekerheid wordt er dan wel veel over de materie gesproken, maar weinig keuzes gemaakt
- ik kom er ook achter dat we sommige dingen wel erg complex doen bij de hogeschool; dat zal best z'n reden hebben, maar dat maakt inrichting van het pakket wel een stuk lastiger
- zoals al gezegd hebben we maar meteen een migratie meegenomen naar een nieuwe versie (die weer meer kan, dus weer praten over de inrichting ervan).
- We zijn over het algemeen onervaren op dit gebied: je ziet dat bij een afdeling met mensen die vaker een systeemvervanging hebben meegemaakt de zaken vlotter lopen.
- we acteren als een MKB-bedrijf, misschien wel een klein bedrijf, in die zin dat we afhankelijk zijn van enkelingen: de mensen die je in dit project nodig hebt zijn de mensen waar sowieso al veel op neer komt; zij zijn vaak de inhoudelijk spil van de afdeling en deze klus komt erbij. Hebben ze even een ander prioriteit ben je zo weer weken verder.
Wat moet je dan doen als programmamanager ICT? Eigenlijk de opdracht niet aanvaarden zo lang er zoveel randvoorwaardelijks niet deugt. Maar ja, je stapt in een lopend traject en daar kom je pas stap voor stap achter; je probeert er natuurlijk toch wat van te maken. Dus eens een ingreep hier, een gesprek daar, belachelijke deadlines roepen die weliswaar alles in beweging zetten maar waarvan je later weer moet verantwoorden waarom je ze niet hebt gehaald.
Ik las deze week nog dat we bij onze hogeschool een laag percentage aan overhead hebben. Mooi, maar de keerzijde is dan dat we met minder menskracht dus langer over dingen doen.
Ik word er al met al niet vrolijk van, maar dit is de omgeving en ... de aanhouder wint!
Theoretisch kun je het pakket installeren en vrijwel direct gebruiken. Hoe komt het dan dat we er al zo lang mee bezig zijn? Ik heb eens een paar dingen op een rijtje gezet:
- al maanden gingen voorbij omdat mensen betrokken bij de 4 disciplines rond het project aan elkaar moesten snuffelen (de processen in kaart brengen heet dat netjes); voor het eerst gaat men immers samenwerken in 1 pakket en dat vergt afstemming
- er was ook een periode van zelfoverschatting: we kunnen het als hogeschool zelf wel en roepen de leverancier erbij wanneer het nodig is. Als we dat hadden volgehouden zou het zo mogelijk nog langer duren.
- er vallen soms mensen om wat voor reden uit het project en vervanging daarvan is niet van de ene op de andere dag gedaan
- op diverse onderdelen ondersteunt het pakket 'nieuw beleid' van de hogeschool; uit onzekerheid wordt er dan wel veel over de materie gesproken, maar weinig keuzes gemaakt
- ik kom er ook achter dat we sommige dingen wel erg complex doen bij de hogeschool; dat zal best z'n reden hebben, maar dat maakt inrichting van het pakket wel een stuk lastiger
- zoals al gezegd hebben we maar meteen een migratie meegenomen naar een nieuwe versie (die weer meer kan, dus weer praten over de inrichting ervan).
- We zijn over het algemeen onervaren op dit gebied: je ziet dat bij een afdeling met mensen die vaker een systeemvervanging hebben meegemaakt de zaken vlotter lopen.
- we acteren als een MKB-bedrijf, misschien wel een klein bedrijf, in die zin dat we afhankelijk zijn van enkelingen: de mensen die je in dit project nodig hebt zijn de mensen waar sowieso al veel op neer komt; zij zijn vaak de inhoudelijk spil van de afdeling en deze klus komt erbij. Hebben ze even een ander prioriteit ben je zo weer weken verder.
Wat moet je dan doen als programmamanager ICT? Eigenlijk de opdracht niet aanvaarden zo lang er zoveel randvoorwaardelijks niet deugt. Maar ja, je stapt in een lopend traject en daar kom je pas stap voor stap achter; je probeert er natuurlijk toch wat van te maken. Dus eens een ingreep hier, een gesprek daar, belachelijke deadlines roepen die weliswaar alles in beweging zetten maar waarvan je later weer moet verantwoorden waarom je ze niet hebt gehaald.
Ik las deze week nog dat we bij onze hogeschool een laag percentage aan overhead hebben. Mooi, maar de keerzijde is dan dat we met minder menskracht dus langer over dingen doen.
Ik word er al met al niet vrolijk van, maar dit is de omgeving en ... de aanhouder wint!
12 april 2007
CU
Het wordt meer dan tijd dat ik eens over CU@Zuyd blog. CU@Zuyd is de naam van een mooi concept voor (kort gezegd) een online hogeschool community. Ik doelde er al een tijd geleden op in de blog genaamd 'collaborateur'.
Dat we daar iets mee moeten, daar was iedereen het snel over eens. Maar daarvoor hebben we wel de software "Sharepoint" nodig. Dat kwam goed uit want die kunnen we om wel meer redenen gebruiken. Dus aan de slag met een externe partij om te komen tot een proef-omgeving voor CU@Zuyd. De voorinvestering om tot iets 'tastbaars' te komen bleek echter al snel groot te worden. Dus het over een andere boeg gegooid. Contact met Surfnet gezocht. Die zijn immers ook met een dergelijke omgeving bezig. Bingo! Complementaire behoeftes, dus enthousiasme alom. Nog mooiere vooruitzichten, maar ... wel weer een ingewikkelder traject dat dus tijd vergt. Het zal pas na de zomer worden dat we de eerste zichtbare resultaten krijgen.
Wat in het vat zit verzuurd niet. En dat zullen we in dit geval ook zeker niet laten gebeuren, daar is het veel te lekker voor.
Dat we daar iets mee moeten, daar was iedereen het snel over eens. Maar daarvoor hebben we wel de software "Sharepoint" nodig. Dat kwam goed uit want die kunnen we om wel meer redenen gebruiken. Dus aan de slag met een externe partij om te komen tot een proef-omgeving voor CU@Zuyd. De voorinvestering om tot iets 'tastbaars' te komen bleek echter al snel groot te worden. Dus het over een andere boeg gegooid. Contact met Surfnet gezocht. Die zijn immers ook met een dergelijke omgeving bezig. Bingo! Complementaire behoeftes, dus enthousiasme alom. Nog mooiere vooruitzichten, maar ... wel weer een ingewikkelder traject dat dus tijd vergt. Het zal pas na de zomer worden dat we de eerste zichtbare resultaten krijgen.
Wat in het vat zit verzuurd niet. En dat zullen we in dit geval ook zeker niet laten gebeuren, daar is het veel te lekker voor.
23 maart 2007
22 maart 2007
Bemoeial
Waarom kan ik niet gewoon de dingen doen die ik moet doen. En verder niet. Gewoon het programma leiden en nog wat beleid daaromheen maken. Maar nee hoor, ik moet zo hoog nodig het projectenportfolio bijstellen, nieuwe samenwerkingsconcepten inbrengen, zeggen dat het procesdenken tekort schiet, mijn mening geven over de bibliotheekstructuur, tegengas geven over ondersteunende diensten structuren. En dat is nog lang geen volledige opsomming.
Ik ben gewoon een bemoeial. Maar wacht even, zo ben ik van nature helemaal niet. Een tikkie nieuwsgierig misschien. Maar bemoeial? Kennelijk lokt de omgeving het uit in mij. Ja, laten we het daar maar op houden.
Ik ben gewoon een bemoeial. Maar wacht even, zo ben ik van nature helemaal niet. Een tikkie nieuwsgierig misschien. Maar bemoeial? Kennelijk lokt de omgeving het uit in mij. Ja, laten we het daar maar op houden.
06 maart 2007
Excellente kleuren
Het was 12 juni 2006 toen ik blogde dat er een bijeenkomst over projectmatig werken was geweest. Inmiddels heeft dat geleid tot een project getiteld "van projectmatig naar projectexcellent". Projectexcellent werken, dat is er nog niet van gekomen, maar er is wel een interessant palet aan ontwikkelingen in gang gezet.
Vier werkgroepen presenteerden vorige week hun eerste winsten. Het ging over de inrichting van randvoorwaarden in een projectintensieve omgeving, over cultuuraspecten, over methoden, over communicatie. Presenteren is eigenlijk niet het goede woord. Aan de hand van allerlei symbolische kleuren kon eenieder voors, tegens, kansen, ingevingen, problemen, oplossingen inbrengen.
Een prachtig groepsproces met concrete resultaten. Aan het eind van de sessie was de stemming dan ook positief.
Er liggen echter vijanden op de loer. Twee uitspraken verwoorden dit: "we krijgen/hebben er toch geen tijd voor" en "waarom zou het deze keer wel lukken". Dit zijn gevaarlijke zelfbeelden, patronen. Er is geen ratio voor die vragen: de tijd kunnen we creeren en er is geen inhoudelijk verband met vorige keren. Gaat het dus wel lukken? Dat suggereert dat het op een keer klaar is. Dat is het niet. We gaan het steeds een stukje beter doen.
Ik wens ons veel vastberadenheid.
Vier werkgroepen presenteerden vorige week hun eerste winsten. Het ging over de inrichting van randvoorwaarden in een projectintensieve omgeving, over cultuuraspecten, over methoden, over communicatie. Presenteren is eigenlijk niet het goede woord. Aan de hand van allerlei symbolische kleuren kon eenieder voors, tegens, kansen, ingevingen, problemen, oplossingen inbrengen.
Een prachtig groepsproces met concrete resultaten. Aan het eind van de sessie was de stemming dan ook positief.
Er liggen echter vijanden op de loer. Twee uitspraken verwoorden dit: "we krijgen/hebben er toch geen tijd voor" en "waarom zou het deze keer wel lukken". Dit zijn gevaarlijke zelfbeelden, patronen. Er is geen ratio voor die vragen: de tijd kunnen we creeren en er is geen inhoudelijk verband met vorige keren. Gaat het dus wel lukken? Dat suggereert dat het op een keer klaar is. Dat is het niet. We gaan het steeds een stukje beter doen.
Ik wens ons veel vastberadenheid.
23 februari 2007
De Last van Laptops
Van ICT-projecten is bekend dat er van alles van wordt verwacht, zelfs zaken die ver boven de ICT uitstijgen. Een informatiesysteem voor onderwerp X moet worden ingevoerd. En passant wordt er meteen maar op gerekend dat er ook een visie op X wordt ontwikkeld, dat de processen meteen worden geoptimaliseerd en dat de daaruitvolgende reorganisatie ook wel even wordt meegenomen om over de cultuurverandering maar te zwijgen.
Het studenten-laptop-project leek daar minder vatbaar voor, maar blijkt nu ook de Last van de hele hogeschool op haar schouders te krijgen. De teneur van uitspraken is als volgt.
Door de invoering van laptop-gebruik moet ...
Het studenten-laptop-project leek daar minder vatbaar voor, maar blijkt nu ook de Last van de hele hogeschool op haar schouders te krijgen. De teneur van uitspraken is als volgt.
Door de invoering van laptop-gebruik moet ...
- ... er een visie op leren komen
- ... het curriculum worden gemoderniseerd
- ... de helpdesk worden beschermd (want er komt meer werk bij)
- ... de helpdesk worden beschermd (want er verdwijnt werk)
- ... financiele voorzieningen voor studenten in problemen worden geregeld
- ... er snel financieel voordeel voor de hogeschool gehaald worden
- ... lesmateriaal digitaal worden aangeboden
- ... etc
Alsof door het laptop-project opeens alle innovatie moet plaatsvinden.
De uitspraken vormen eigenlijk een brevet van onvermogen. Het zijn 1 voor 1 zaken die op zichzelf aandacht moeten hebben. Daaruit voortvloeiend komt het laptop-gebruik. Niet andersom. Of op zijn minst hangt het allemaal met elkaar samen. Het vormt een cirkel, zoals iemand zei (ja, lang niet iedereen schaart zich achter de bovenstaande uitspraken).
De laptop is natuurlijk een lekker tastbaar en zichtbaar iets, waar het makkelijk is allerlei dingen aan op te hangen. Wat nu te doen met die Last? Even schudden en het valt allemaal op de grond, voor iedereen op te rapen.
12 februari 2007
Voorbijganger
{Waarschuwing: Chris in een literaire bui}
Een markt. Een voorbijganger loopt langs de kraampjes. Hij is niet van hier, maar heeft al vele markten bezocht. Geamuseerd kijkt hij toe. Het ziet er niet slecht uit. Hij praat met de kooplieden. Waarom ze hun kraampje daar hebben staan en niet daar. Waarom de appels achteraan liggen. Of ze weten dat ze ook nog specerijen kunnen verkopen. Dat het handig is om samen in te kopen. Hoe ze over açaí denken; het nieuwe fruit dat van ver komt.
Na 3 dagen loopt hij weer verder. De markt is veranderd. Beter. De voorbijganger ook.
Een markt. Een voorbijganger loopt langs de kraampjes. Hij is niet van hier, maar heeft al vele markten bezocht. Geamuseerd kijkt hij toe. Het ziet er niet slecht uit. Hij praat met de kooplieden. Waarom ze hun kraampje daar hebben staan en niet daar. Waarom de appels achteraan liggen. Of ze weten dat ze ook nog specerijen kunnen verkopen. Dat het handig is om samen in te kopen. Hoe ze over açaí denken; het nieuwe fruit dat van ver komt.
Na 3 dagen loopt hij weer verder. De markt is veranderd. Beter. De voorbijganger ook.
06 februari 2007
Processen
Ik heb een paar stokpaardjes. Een daarvan heeft iets met "samen" te maken (zie eerdere blogs). Een andere is "processen".
Ik merk dat mijn stokpaardjes de dingen zijn die eigenlijk niet helemaal tot mijn taken behoren, maar die ik wel belangrijk vind voor de organisatie. Of anders gezegd, waar ik het prettig vind om me tegen aan te bemoeien.
Aandacht voor processen vragen is een hele logische voor iemand in een ICT-functie, immers het gaat er dan om wat men met de voorzieningen DOET. Vooral bij een hogeschool waar dit niet duidelijk is belegd, is dit interessant.
Neem nou het "onderwijsorganisatieproces" dat een student doorloopt. Dat zou iets dergelijks moeten zijn: een student schrijft zich in voor een studie, gaat uit een aanbod van modules en minoren een pad samenstellen, legt dit voor aan zijn studiebegeleider, schrijft zich in voor de cursussen en (her)tentamens, verneemt waar/wanneer deze plaatsvinden etc.
Is er iemand die zich verantwoordelijk voelt voor dit proces? Nee, er zijn er wel tien. Maar ieder doet dat voor zijn eigen stukje. De student zelf, een docent, een examencommissielid, een buro onderwijs medewerker, een locatiemanager met dit in de portefeuille, een beleidsmedewerker, een beheerder van het studentinfosysteem, ...
Gevolg: iederen doet zijn best, maar het geheel loopt niet.
En dit is maar een voorbeeld. Zo zijn er talloze.
En wat doe ik er aan. In directe zin niks. Ik probeer het onderwerp eerst in de grondverf te zetten door met de programmamanager te praten die er oog voor heeft, wat mensen bij elkaar te roepen rond een specifieke situatie, het te noemen in overleg met mijn baas, in gesprek te gaan met een collega uit een faculteit die dit ook op de agenda probeert te krijgen, mijzelf te laten uitnodigen voor bijeenkomsten waar dit een rol (lijkt) te spelen.
Misschien leuk als volgende functie: manager van mijn eigen stokpaardjes. Daarmee kan ik vast nog wat betekenen voor de hogeschool.
Hmmm, welke schaal zou dat zijn ...?
Ik merk dat mijn stokpaardjes de dingen zijn die eigenlijk niet helemaal tot mijn taken behoren, maar die ik wel belangrijk vind voor de organisatie. Of anders gezegd, waar ik het prettig vind om me tegen aan te bemoeien.
Aandacht voor processen vragen is een hele logische voor iemand in een ICT-functie, immers het gaat er dan om wat men met de voorzieningen DOET. Vooral bij een hogeschool waar dit niet duidelijk is belegd, is dit interessant.
Neem nou het "onderwijsorganisatieproces" dat een student doorloopt. Dat zou iets dergelijks moeten zijn: een student schrijft zich in voor een studie, gaat uit een aanbod van modules en minoren een pad samenstellen, legt dit voor aan zijn studiebegeleider, schrijft zich in voor de cursussen en (her)tentamens, verneemt waar/wanneer deze plaatsvinden etc.
Is er iemand die zich verantwoordelijk voelt voor dit proces? Nee, er zijn er wel tien. Maar ieder doet dat voor zijn eigen stukje. De student zelf, een docent, een examencommissielid, een buro onderwijs medewerker, een locatiemanager met dit in de portefeuille, een beleidsmedewerker, een beheerder van het studentinfosysteem, ...
Gevolg: iederen doet zijn best, maar het geheel loopt niet.
En dit is maar een voorbeeld. Zo zijn er talloze.
En wat doe ik er aan. In directe zin niks. Ik probeer het onderwerp eerst in de grondverf te zetten door met de programmamanager te praten die er oog voor heeft, wat mensen bij elkaar te roepen rond een specifieke situatie, het te noemen in overleg met mijn baas, in gesprek te gaan met een collega uit een faculteit die dit ook op de agenda probeert te krijgen, mijzelf te laten uitnodigen voor bijeenkomsten waar dit een rol (lijkt) te spelen.
Misschien leuk als volgende functie: manager van mijn eigen stokpaardjes. Daarmee kan ik vast nog wat betekenen voor de hogeschool.
Hmmm, welke schaal zou dat zijn ...?
26 januari 2007
Get Together
Het was de blog van 16 november heb ik even opgezocht. Daarin riep ik dat we een seminar gingen doen met in de titel de woorden Get Together. Terecht werd geconstateerd dat we ook het programma Maatwerk moesten betrekken in de programmacommissie. Terecht werd vervolgens gesteld dat het eigenlijk logischer was om het echt samen te organiseren. Terecht werd daarna gesteld dat het nog beter was om met alle innovatie-programma's samen iets te organiseren.
Eind van het liedje? Wist ik het maar, het kan nog alle kanten op.
Ja, lieve blogbuiskinderen, dat zijn zo de bekende drempels van het samenwerken. Het is vaak het makkelijkst om het maar allemaal zelf te doen, maar uiteindelijk sta je samen natuurlijk sterker.
Get Together is zo'n beetje de leus van 2007. Vooral qua karakter van het programma. Maar deze week was er nog een erg leuke andere inkleuring van deze woorden. We hadden iemand van Surfnet over de vloer. Op ons verzoek, om eens te kijken wat we op het gebied van Sharepoint samen kunnen doen. De toelichting van mijn collega's over onze stand van zaken en ideeen (ik was erg trots) sloeg duidelijk aan bij onze gast. En ik moet zeggen, ik was verrast door de mogelijkheden die hij voor samenwerking aangaf. Zowel voor hen als voor ons. Want zo werkt het natuurlijk.
Ik denk aanwezig geweest te zijn bij de start van iets bijzonders. Dat is geen rationele gedachte, want er zijn nog honderden onduidelijkheden uit te zoeken. De tijd zal het leren, maar ik voel aan dat ze over 5 jaar nog zeggen: "die Chris, die zei het al in z'n blog van 26 januari 2007: uit deze get together gaat iets heel moois ontstaan".
Eind van het liedje? Wist ik het maar, het kan nog alle kanten op.
Ja, lieve blogbuiskinderen, dat zijn zo de bekende drempels van het samenwerken. Het is vaak het makkelijkst om het maar allemaal zelf te doen, maar uiteindelijk sta je samen natuurlijk sterker.
Get Together is zo'n beetje de leus van 2007. Vooral qua karakter van het programma. Maar deze week was er nog een erg leuke andere inkleuring van deze woorden. We hadden iemand van Surfnet over de vloer. Op ons verzoek, om eens te kijken wat we op het gebied van Sharepoint samen kunnen doen. De toelichting van mijn collega's over onze stand van zaken en ideeen (ik was erg trots) sloeg duidelijk aan bij onze gast. En ik moet zeggen, ik was verrast door de mogelijkheden die hij voor samenwerking aangaf. Zowel voor hen als voor ons. Want zo werkt het natuurlijk.
Ik denk aanwezig geweest te zijn bij de start van iets bijzonders. Dat is geen rationele gedachte, want er zijn nog honderden onduidelijkheden uit te zoeken. De tijd zal het leren, maar ik voel aan dat ze over 5 jaar nog zeggen: "die Chris, die zei het al in z'n blog van 26 januari 2007: uit deze get together gaat iets heel moois ontstaan".
12 januari 2007
Arbeidsvreugde in de lente
Het was de week van veel handjes schudden en nieuwjaarswensen. Opvallend vaak werd mij daarbij veel arbeidsvreugde toegewenst. Was dat zonder bijbedoeling, om eens wat anders te zeggen dan 'vooral veel gezondheid'? Was dat omdat men dacht dat ik dat hard kon gebruiken? Of erger nog, was het ironisch? Zo van: ha, dat krijg je in jouw baan toch niet.
Gelukkig werd de uitspraak ook voor het ganse publiek gedaan bij de nieuwjaarsborrel. Het was dus niet alleen op mij gericht. Of maakt dat het nog erger: heel Zuyd heeft deze wens hard nodig?!
Hoe dan ook, de wens lijkt wel te werken. Het is een soort vrolijk lentegevoel bij Zuyd deze week. En niet alleen omdat de temparaturen buiten dat ingeven. Er zit veel in de knop of is aan het ontluiken. Financien is live gegaan met het nieuwe systeem. Orientaties vinden plaats met projectleiders over hun nieuwe projecten. Gesprekken worden gevoerd met faculteiten die graag willen deelnemen aan het notebook-project. Optimisme overheerst.
Doe mij maar nog wat van de arbeidsvreugde.
Gelukkig werd de uitspraak ook voor het ganse publiek gedaan bij de nieuwjaarsborrel. Het was dus niet alleen op mij gericht. Of maakt dat het nog erger: heel Zuyd heeft deze wens hard nodig?!
Hoe dan ook, de wens lijkt wel te werken. Het is een soort vrolijk lentegevoel bij Zuyd deze week. En niet alleen omdat de temparaturen buiten dat ingeven. Er zit veel in de knop of is aan het ontluiken. Financien is live gegaan met het nieuwe systeem. Orientaties vinden plaats met projectleiders over hun nieuwe projecten. Gesprekken worden gevoerd met faculteiten die graag willen deelnemen aan het notebook-project. Optimisme overheerst.
Doe mij maar nog wat van de arbeidsvreugde.
08 januari 2007
Nieuw Jaar
Het nieuwe jaar begint met opruimen. Afgelopen week een giga-hoeveelheid papier weggegooid, ook van mijn voorganger. Vreselijk als je ziet wat er allemaal aan vergaderstukken en onderzoeken voorbij komt. Gelukkig ook vele papieren met woorden die inmiddels tot daden hebben geleid.
En de rapportage over 2006 opgesteld, dat ruimt ook op.
Daarna de klappers voorzien van nieuwe labels. Een per project. Van diverse weet ik dat ze leeg zullen blijven, want daar ga ik echt geen geprinte documentjes in stoppen. Maar toch zet ik een paar planken vol mappen neer. Het voelt gewoon zo lekker. Een schone lei.
Digitaal doe ik dat ook, maar dat is met een paar klikken gebeurd en dat mist de 'therapeutische waarde'.
In deze gedachte ook maar eens een ander template gekozen voor mijn blog. De vorige had nog het meeste weg van HSZuyd kleuren, maar heb ik nooit mooi gevonden. Ja je kan het allemaal aanpassen, maar daar was ik ook dit jaar weer te gemakzuchtig voor. Mijn oog viel op het standaard-template met de vuurtoren. Iedereen mag daar zelf een symboliek achter zoeken.
Vervolgens voor elke project setjes met projectbriefs en project assigment letters gemaakt en die liggen nu klaar voor de projectleiders. Dat geeft een goed gevoel: het zijn hele korte documentjes, maar gaan zeker helpen om projecten op koers te helpen.
O ja ... en de beste wensen voor 2007. May most of your dreams come true (je moet wat te wensen overlaten).
En de rapportage over 2006 opgesteld, dat ruimt ook op.
Daarna de klappers voorzien van nieuwe labels. Een per project. Van diverse weet ik dat ze leeg zullen blijven, want daar ga ik echt geen geprinte documentjes in stoppen. Maar toch zet ik een paar planken vol mappen neer. Het voelt gewoon zo lekker. Een schone lei.
Digitaal doe ik dat ook, maar dat is met een paar klikken gebeurd en dat mist de 'therapeutische waarde'.
In deze gedachte ook maar eens een ander template gekozen voor mijn blog. De vorige had nog het meeste weg van HSZuyd kleuren, maar heb ik nooit mooi gevonden. Ja je kan het allemaal aanpassen, maar daar was ik ook dit jaar weer te gemakzuchtig voor. Mijn oog viel op het standaard-template met de vuurtoren. Iedereen mag daar zelf een symboliek achter zoeken.
Vervolgens voor elke project setjes met projectbriefs en project assigment letters gemaakt en die liggen nu klaar voor de projectleiders. Dat geeft een goed gevoel: het zijn hele korte documentjes, maar gaan zeker helpen om projecten op koers te helpen.
O ja ... en de beste wensen voor 2007. May most of your dreams come true (je moet wat te wensen overlaten).
Abonneren op:
Reacties (Atom)